سبکبالان عاشق

وی در همان سال های آغازین جوانی با حضور در محضر آیت الله شهید مدنی به مبارزه با رژیم شاهنشاهی پرداخت. سردار همدانی پس از پیروزی انقلاب اسلامی، پایه‌گذار و موسس سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در همدان بود. در کارنامه درخشان این شهید بزرگوار سوابق و مسئولیت های بسیار و چشمگیری دیده می‌شود. همچنین وی مفتخر به دریافت دو نشان فتح از دست مقام معظم رهبری بوده که به سبب هدایت و فرماندهی موفق لشکرهای تحت امر در دوران دفاع مقدس آن را دریافت کرده است.

سردار حسین همدانی آخرین ماموریتش، دفاع از حرم مطهر حضرت زینب (س) و کمک به مردم سوریه برای رهایی از دست گروهک صهیونیستی تکفیری داعش بود که در همین راه و در حالی که 61 سال از عمرت بابرکتشان می گذشت، در تاریخ 16 مهر 1394 دعوت حق را لبیک گفته و به شهادت رسیدند.


* خاطراتی از شهید همدانی:

** پسر شهید همدانی در مشهد گفت: پدرم در وصیت نامه خود یک پیشنهاد خوب دارند و آن اینکه اگر امکان داشت، هر شخصی که وصیت‌نامه من را می‌خواند، برای من یک روز نماز و روزه به جای آورد که اگر در آن عالم در کنار هم بودیم جبران کنم.
 
** فردای عید غدیر بود. قرار بود قبل از اعزام مجددش و رفتن به ماموریت به کارهای اداری و غیر اداری بپردازد و سر و سامانش بدهد. مدتی در اتاق مشغول بودم. جانمازش مانند همیشه رو به قبله باز بود. بلند شدم و بیرون رفتم. چشم هایم از تعجب گرد شد؛ حاج آقا جلوی در فریزر بود و مشغول تمیز کردن آن! گفتم: مگه شما بیرون نبودید؟ کی آمدید من متوجه نشدم؟! چرا زحمت می کشید؟ نگذاشت حرفم را ادامه بدهم؛ لبخندی زد و گفت: دیدم کمرت درد می کند، گفتم قبل از رفتن دستی به این فریزر بکشم شما اذیت نشی...

** سردار همدانی نمونه واقعی یک انسان کامل به شمار می‌رفت. با دشمنان و دوستانش بزرگ‌منشانه برخورد می‌کرد و اگر کسی اشتباه و خطایی می‌کرد، سردار همدانی به راحتی از آن چشم می‌پوشید. نگاه پدرم به دنیا نگاهی نبود که درگیر دنیا باشد و چیزی را برای خود نخواست و معتقد بود دنیا محل گذر و عبور است و در زندگی و رفتار خود این مسئله را همیشه رعایت می‌کرد. مدتی قبل از رفتنشان با پدرم دیدار داشتم و ایشان به خانواده‌ گفتند که شاید این آخرین ماموریتم باشد. مادرم هم به ایشان گفت من به شرطی با این ماموریت موافقم که اگر شهید شدی، من را نیز شفاعت کنی. پدرم در آخرین دیدار خود حتی تاکید کردند اگر من شهید شدم، من را همدان به خاک بسپارید و ما نیز با دلخوری به وی می‌‌گفتیم سردار نزد ما حرفی از رفتن نزن.

بخشی از وصیت‌نامه شهید حسین همدانی:

«خدا را هزاران بار شکر به خاطر نعمت‌هایش، نعمت زندگی در هشت سال دفاع مقدس، زندگی با مجاهدینی که محبوب خدا بودند و میهمان خدا شده‌اند. زندگی در کنار ملتی که خوش درخشیدند و در مقابل همه توطئه‌ها و فشارهای سنگین دشمنان تسلیم نشدند و مدل شدند، نمونه شدند در بین ملت‌ها، که سرآمد همه آنها پدران، مادران، همسران و فرزندان شهیدان گرانقدر ما هستند. چه افتخاری بالاتر از آنکه آزادگان ما و جانبازان ما و خانواده مقاومشان صبر را شرمنده کردند و 10 سال در اردوگاه‌های حزب بعث، صفحه زرین بر تاریخ این ملت نگاشتند. جانبازان ما با تحمل دردهای فراوان حجت را بر ما تمام کردند که باید مقاومت را ادامه داد.

خدای بزرگ را شکر به خاطر نعمت‌ برخورداری از ولایت، ولایت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب (ع). مگر می‌توان از نعمت بزرگی که خدای مهربان به ما داده برآییم. نعمت ولایت فقیه، امام بزرگوارمان، آن پیر جمارانی؛ نعمت جانشین خلف آن، علی زمانمان که ادامه‌ دهنده همان راه و کاروان انقلاب را چه مدبرانه و زیبا از همه گردنه ها و کمین ها عبور می دهد اما نه، باید بیش از این شاکر باشیم نه زبانی، بلکه عملی مثل شهیدانمان لبیک بگوییم.»‎

روحش شاد و یادش گرامی.

عالم همه قطره و دریاست حسین، خوبان همه بنده و مولاست حسین، ترسم که شفاعت کند از قاتل خویش، از بس که کَرَم دارد و آقاست حسین

پرسیدم: از حلال ماه، چراقامتت خم است؟ آهی کشید و گفت:که ماه محرم است. گفتم: که چیست محرم؟ با ناله گفت:ماه عزای اشرف اولاد آدم است.

آبروی حسین به کهکشان می‌ارزد، یک موی حسین بر دو جهان می‌ارزد، گفتم که بگو بهشت را قیمت چیست، گفتا که حسین بیش از آن می‌ارزد

ماه خون ماه اشک ماه ماتم شد، بر دل فاطمه داغ عالم شد. فرا رسیدن ماه محرم را به عزادارن راستینش تسلیت عرض میکنم.

عالم همه محو گل رخسار حسین است، ذرات جهان درعجب از کار حسین است. دانی که چرا خانه‌ی حق گشته سیه پوش، یعنی که خدای تو عزادار حسین است

من از تراکم سیاه ابرها می ترسم ...
و هیچ کس مهربانتر از تو نیست صدا می زنم ...
کجاست آن یوسف گمگشته مهربانی که چراغ هدایت به دست در زمین دادگری کند ؟
کجاست مهـدی ... ؟
مرا در یاب ...
در انتظارت هستم و خواهم بود ... بیا ...
مهدیا دل شکسته ام را به تو می سپارم ... دلدارم تو باش

"اللهم عجل لولیک الفرج"

باز باران با ترانه

با نوایی از خراسان

میخورَد بر بامِ قلبم

السلام ای شاه خوبان

اشکبار شوق یارم

بیقرارِ بیقرارم

خانه موسی بن جعفر

شد گل افشان از حضورش

چشم نجمه گشته روشن

از فروغ فوق نورش

باز آمد نوبهاری

بر زمین از لطف یزدان

نسل هفتم را خدا زد

گوییا بر نام ایران

شد خراسان کوی جانان

از شمیم و عطر قرآن

یا رضا جان یا رضا جان

 میلاد با سعادت هشتمین اختر آسمان ولایت امام رضا(ع) مبارک باد.

شهید بزرگوار امید شیبانی فرزند:حسینعلی در سحرگاه بیستم ویکم آبان ماه سال 1367در شهرستان چابهار در خانواده ای مذهبی،در دامان مادری متقی،دیده به جهان گشود.باتوجه به اینکه بعنوان اولاد ارشد خانواده با برادر وخواهر همانند استوانه ای قوی از ابتدای نوجوانی جهت ایجاد وفاق و همدلی بین اعضای خانواده اقدام میکرد.

شهید برای فراگیری علم و دانش دوران تحصیلات ابتدائی را در مدرسه شهید عرب موذن واقع در بلوار توحید چابهار گذراند،تحصیلات راهنمایی را همانند همسالان خود درون مدرسه رستگاران چابهار سپری کرد. در همان دوران به عضویت پایگاه بسیچ مسجد امام حسین(ع) درآمد و از آن زمان به بعد هیچگاه مسجد و پایگاه بسیج را رها نکرد،و از طریق پایگاه به دوره های آموزشی تکاوری اعزام شد.

شهید علاقه زیادی به برگزاری نماز جمعه داشت به همین دلیل امام جمعه محترم از او برای امنیت و حفاظت نمازگزاران استفاده میکرد.از همان دوران طفولیت اخلاق بسیار خوش در برخورد با همه افراد زبانزد همگان بود،اخلاص ایشان در انجام عبادات،رعایت احترام کامل به اعضای خانواده ، به خصوص تسلیم محض در برابر پدر و مادر و دوستداری اهل بیت و یاران امام حسین(ع)یکی از شاخص ترین خصال نیکوی ایشان بود که حتی در لحظه شهادت ذکر یا حسین را بر زبان خود جاری داشت.

دوران دبیرستان را با توجه به علاقه شدید به رشته های فنی و انتخاب رشته مکانیک موتورهای دریایی را درون دبیرستان فاروق اعظم چابهار به پایان رسانید.در دوران دبیرستان علاقه خاصی به ورزشهای رزمی داشت تا آخر توانست مدال برنز استانی رشته کاراته را اذان خود کند.

بعد از اتمام دورن دبیرستان به خدمت مقدس سربازی رفت و پس از طی دو سال خدمت در سپاه شهرستان بنت نیکشهر به پایان رساند.در همان زمان بود که پدر باز نشسته شد ، لذا امید به عنوان فرزند بزرگ خانواده جایگزین پدر در امورات زندگی شد.برادر شهید میگوئید در همان زمان بود ،که به پیشنهاد فرمانده پایگاه بسیج وارد پایگاه دریایی امام علی(ع)شد. و پس از طی مراحل استخدام در تاریخ25/07/1388به دوره های آموزشی اعزام شد.چند ماهی نگذشت که پس از فراگیری علم وفنون پاسداری در تاریخ28/09/1388وارد مجموعه پایگاه دریایی امام علی(ع) نیروی دریایی سپاه شد و تلاش های خستگی ناپذیر آن عزیز سفر کرده ، حین خدمت موجب آن شد تا بارها و در مقاطع مختلف مکررا مورد تشویق از سوی فرماندهان مافوق خود قرارگیرد.

 در انجام کارهای محوله ضمن رعایت سلسله مراتب نظامی،که با خلق نیکو و تواضع با نیروها و همکاران خود برخورد میکرد.تا اینکه یکشنبه هشتم اسفندماه سال1389بعد از مراسم صبحگاه و رژه میدانی که درون پایگاه دریایی امام علی(ع)برگزار شد.طبق روال هر روز به محل کار خود رفت درآن همان روز  بود که با توجه به جا به جای یگان مربوطه ، در حال حرکت با لیفتراک بود که ناگهان آرام آرام به سرعت گیر نزدیک شد و تیغه های لیفتراک به آسفالت جاده گیر می کند و باعث برهم زدن تعادل و افتادن لیفتراک بر روی وی میشود در همین هنگام بودکه بعد از ذکر شهادتین با ذکر یا حسین دار فانی را وداع گفت.

قرارگاه فرهنگی سبکبالان عاشق

اختصاصی مدافعان حرم

باباے مـ‌هربونم...

مےگویند جائے مانده‌اے
بہ‌نام خان‌طومان!

نمےدانم
شاید پاگیر غربتـ عمہ‌ےساداتے...

امّا خودمانیم..
سختـ بود بازڪردن چمدانتـ
بدون خودتـ!
ڪاش بابا مےآمد
جاے سوغاتے...